Bezoek papa en mama
Door: Eveline Seldenrust
Blijf op de hoogte en volg Eveline
24 Oktober 2016 | Sri Lanka, Digana
Hi allemaal,
Hierbij weer een blog vanuit Sri Lanka met alle dingen die ik de afgelopen weken gedaan en gezien heb.
Na het weekend waarin ik mijn ouders in Sigiriya had gezien brak er weer een nieuwe werkweek aan. In die week had ik mijn vaste behandelingen met de vaste kinderen, maar ik heb ook een aantal intakes gehad voor nieuwe kinderen. Tijdens deze intakes ga ik in gesprek met ouders over de algemene ontwikkeling van het kind, logopedische informatie en verder observeer ik het kind tijdens een spel moment met één van de ouders. Hierbij is goed te zien dat de meeste Sri Lankaanse ouders het niet gewend zijn om te spelen met hun kind. Ze kijken me dan vaak aan met een vragend gezicht waarmee ze duidelijk proberen te maken,wat moet ik doen dan?
Gezien het feit dat de meeste ouders slecht Engels spreken heb ik vaak een vertaler nodig tijdens deze gesprekken. De eerste keer heb ik het geprobeerd zonder vertaler, maar daar ben ik al snel mee gestopt aangezien je dan andere antwoorden krijg op je vragen dan je verwacht;)
Zo had ik die week ook een intake met de ouders van een meisje van 2 jaar en 2 maanden. Van te voren had ik te horen gekregen dat de ouders een hulpvraag hadden met betrekking tot eten en drinken. Zonder verdere informatie liep ik naar de kamer waar ouders en het kindje al waren. Bij binnenkomst in de kamer schrok ik heel erg van wat ik daar zag. Moeder zat daar met het meisje in haar armen. Het meisje was zo erg ondervoed dat ze alleen maar kon liggen en slapen. Bij navragen bleek dat het meisje maar 5,2 kg woog. Door het grote energietekort was ze zelfs niet meer in staat om te huilen of te hoesten laat staan dat ze kon zitten. Tijdens het gesprek vertelde moeder mij dat het meisje gewoon 3 maaltijden en een aantal tussendoortjes at. Dit was voor mij natuurlijk een ongeloofwaardig verhaal, maar moeder vertelde dit waarschijnlijk omdat ze het gevoel heeft dat ze faalt als moeder zijnde. Na het gesprek en een klein onderzoek heb ik samen met de logopedist van hier besloten dit meisje direct door te sturen naar het ziekenhuis. Voor in ieder geval de aankomende maand zal zij sondevoeding gaan krijgen zodat ze kan aansterken. Wanneer ze over een tijdje meer energie heeft zullen we samen met de fysiotherapeut gaan kijken wat de lichamelijke mogelijkheden zijn van dit meisje.
Woensdag 12 oktober was ik 's morgens al erg vroeg wakker. Papa en mama kwamen die dag namelijk naar Home of Hope en daar was ik nogal enthousiast over. Normaal gesproken ben ik niet zo'n prater in de ochtend, maar deze ochtend wel, dit tot groot plezier van mijn collega's.
Om 9 uur toen ik al op mijn werk was kwamen ze aan. Nadat ze kennis hadden gemaakt met mijn collega's heb ik ze het therapiegebouw laten zien en heb ik met ze over het terrein gelopen. Daarna heb ik het huis en mijn kamer laten zien en daarna hebben we samen even koffie hebben gedronken op de veranda. Ze waren erg onder de indruk van het huis en lieten mij weer even inzien hoe goed ik het hier heb. Daarna zijn ze mee gegaan naar het zwembad waar ik met 2 cliënten moest zwemmen. Gelijk snel omkleden en richting het therapiegebouw. Daar had ik namelijk nog een behandeling van een autistisch meisje die ze graag wilde zien. Na deze behandeling heb ik afscheid van ze genomen met de gedachte dat ik ze pas weer in december zou zien. Ik vind het erg leuk en een fijne gedachte dat zij nu hebben gezien waar ik deze maanden woon en werk. Maar het belangrijkste is dat ze hebben kunnen ervaren hoe erg ik het hier naar mijn zin heb.
Het werken verloopt eigenlijk nog steeds prima, het ritme zit en goed in en ik begin eindelijk een beetje te onthouden op welke dag welk cliënt komt. Kortom ik vind het hier nog steeds fantastisch!
Vrijdag 14 oktober zijn we naar Kitulgala geweest waar we zijn gaan raften en canyoningen (van rotsen springen en glijden). Kitulgala is de natste plek van Sri Lanka waardoor er altijd voldoende water in de rivier stroomt. Na deze heerlijke dag bij en vooral in het water zijn we weer naar huis gegaan en zijn we zaterdag en zonderdag lekker thuis gebleven.
Afgelopen weekend zijn we op vrijdag met de bus naar Nuwara Eliya gegaan, dit is het hoogst gelegen dorp van Sri Lanka. Door de hoogte waarop dit dorp ligt is het er eigenlijk altijd ongeveer 15 graden. Dit was dus even flink wennen voor ons aangezien we hier altijd 30 graden gewend zijn. De bewoners van dit dorp lopen dan ook allemaal met winterjassen, mutsen, sjaals en oorwarmers.
Die middag hebben we een korte wandeling over de thee plantages gemaakt naar een waterval en die avond zijn we op tijd gaan slapen. De volgende dag gingen we namelijk naar World's End. Dit is een uitzichtpunt boven een 900 meter diepe afgrond. Vanaf 10 uur 's ochtends wordt deze plek omgeven door mist, het is dus van belang dat je er vroeg bij bent. Om 5 uur werden we door een chauffeur opgehaald bij ons hostel. Na 1,5 uur rijden kwamen we aan bij Horton Plains, hier was het op dat moment maar 9 graden dus alle kleren die ik dat weekend bij me had heb ik aangetrokken en we zijn gaan lopen. Om half 8 stonden we dan op World's End te genieten van het uizicht. Hierna nog rond gelopen in het natuurgebied en daarna weer terug naar huis.
Dit was het weer voor deze keer, bedankt voor het lezen!!
Liefs Eveline
Hierbij weer een blog vanuit Sri Lanka met alle dingen die ik de afgelopen weken gedaan en gezien heb.
Na het weekend waarin ik mijn ouders in Sigiriya had gezien brak er weer een nieuwe werkweek aan. In die week had ik mijn vaste behandelingen met de vaste kinderen, maar ik heb ook een aantal intakes gehad voor nieuwe kinderen. Tijdens deze intakes ga ik in gesprek met ouders over de algemene ontwikkeling van het kind, logopedische informatie en verder observeer ik het kind tijdens een spel moment met één van de ouders. Hierbij is goed te zien dat de meeste Sri Lankaanse ouders het niet gewend zijn om te spelen met hun kind. Ze kijken me dan vaak aan met een vragend gezicht waarmee ze duidelijk proberen te maken,wat moet ik doen dan?
Gezien het feit dat de meeste ouders slecht Engels spreken heb ik vaak een vertaler nodig tijdens deze gesprekken. De eerste keer heb ik het geprobeerd zonder vertaler, maar daar ben ik al snel mee gestopt aangezien je dan andere antwoorden krijg op je vragen dan je verwacht;)
Zo had ik die week ook een intake met de ouders van een meisje van 2 jaar en 2 maanden. Van te voren had ik te horen gekregen dat de ouders een hulpvraag hadden met betrekking tot eten en drinken. Zonder verdere informatie liep ik naar de kamer waar ouders en het kindje al waren. Bij binnenkomst in de kamer schrok ik heel erg van wat ik daar zag. Moeder zat daar met het meisje in haar armen. Het meisje was zo erg ondervoed dat ze alleen maar kon liggen en slapen. Bij navragen bleek dat het meisje maar 5,2 kg woog. Door het grote energietekort was ze zelfs niet meer in staat om te huilen of te hoesten laat staan dat ze kon zitten. Tijdens het gesprek vertelde moeder mij dat het meisje gewoon 3 maaltijden en een aantal tussendoortjes at. Dit was voor mij natuurlijk een ongeloofwaardig verhaal, maar moeder vertelde dit waarschijnlijk omdat ze het gevoel heeft dat ze faalt als moeder zijnde. Na het gesprek en een klein onderzoek heb ik samen met de logopedist van hier besloten dit meisje direct door te sturen naar het ziekenhuis. Voor in ieder geval de aankomende maand zal zij sondevoeding gaan krijgen zodat ze kan aansterken. Wanneer ze over een tijdje meer energie heeft zullen we samen met de fysiotherapeut gaan kijken wat de lichamelijke mogelijkheden zijn van dit meisje.
Woensdag 12 oktober was ik 's morgens al erg vroeg wakker. Papa en mama kwamen die dag namelijk naar Home of Hope en daar was ik nogal enthousiast over. Normaal gesproken ben ik niet zo'n prater in de ochtend, maar deze ochtend wel, dit tot groot plezier van mijn collega's.
Om 9 uur toen ik al op mijn werk was kwamen ze aan. Nadat ze kennis hadden gemaakt met mijn collega's heb ik ze het therapiegebouw laten zien en heb ik met ze over het terrein gelopen. Daarna heb ik het huis en mijn kamer laten zien en daarna hebben we samen even koffie hebben gedronken op de veranda. Ze waren erg onder de indruk van het huis en lieten mij weer even inzien hoe goed ik het hier heb. Daarna zijn ze mee gegaan naar het zwembad waar ik met 2 cliënten moest zwemmen. Gelijk snel omkleden en richting het therapiegebouw. Daar had ik namelijk nog een behandeling van een autistisch meisje die ze graag wilde zien. Na deze behandeling heb ik afscheid van ze genomen met de gedachte dat ik ze pas weer in december zou zien. Ik vind het erg leuk en een fijne gedachte dat zij nu hebben gezien waar ik deze maanden woon en werk. Maar het belangrijkste is dat ze hebben kunnen ervaren hoe erg ik het hier naar mijn zin heb.
Het werken verloopt eigenlijk nog steeds prima, het ritme zit en goed in en ik begin eindelijk een beetje te onthouden op welke dag welk cliënt komt. Kortom ik vind het hier nog steeds fantastisch!
Vrijdag 14 oktober zijn we naar Kitulgala geweest waar we zijn gaan raften en canyoningen (van rotsen springen en glijden). Kitulgala is de natste plek van Sri Lanka waardoor er altijd voldoende water in de rivier stroomt. Na deze heerlijke dag bij en vooral in het water zijn we weer naar huis gegaan en zijn we zaterdag en zonderdag lekker thuis gebleven.
Afgelopen weekend zijn we op vrijdag met de bus naar Nuwara Eliya gegaan, dit is het hoogst gelegen dorp van Sri Lanka. Door de hoogte waarop dit dorp ligt is het er eigenlijk altijd ongeveer 15 graden. Dit was dus even flink wennen voor ons aangezien we hier altijd 30 graden gewend zijn. De bewoners van dit dorp lopen dan ook allemaal met winterjassen, mutsen, sjaals en oorwarmers.
Die middag hebben we een korte wandeling over de thee plantages gemaakt naar een waterval en die avond zijn we op tijd gaan slapen. De volgende dag gingen we namelijk naar World's End. Dit is een uitzichtpunt boven een 900 meter diepe afgrond. Vanaf 10 uur 's ochtends wordt deze plek omgeven door mist, het is dus van belang dat je er vroeg bij bent. Om 5 uur werden we door een chauffeur opgehaald bij ons hostel. Na 1,5 uur rijden kwamen we aan bij Horton Plains, hier was het op dat moment maar 9 graden dus alle kleren die ik dat weekend bij me had heb ik aangetrokken en we zijn gaan lopen. Om half 8 stonden we dan op World's End te genieten van het uizicht. Hierna nog rond gelopen in het natuurgebied en daarna weer terug naar huis.
Dit was het weer voor deze keer, bedankt voor het lezen!!
Liefs Eveline
-
24 Oktober 2016 - 18:41
Diny:
Hallo Eveline.
Nou, je ouders waren ook erg enthousiast toen we ze zaterdag gesproken hebben. Fijn voor jou en hun dat ze nu ook gezien hebben waar je bent. Zo kun je nog makkelijker vertellen waar je mee bezig bent en hebben hun er een beeld bij.Ook leuk om te zien dat je het zo naar het zin hebt en al die mooie plekken gaat zien.
Geniet ze verder en we wachten met spanning op je volgende verslag.
Lieve groeten van Tammo en Diny. -
24 Oktober 2016 - 18:45
Ria En Fokke Seldenrust:
Lieve Eveline .
Leuk om je blog weer te lezen nu je het schrijft zie ik je zo weer bezig met de kinderen in het zwembad en therapieruimte. We weten nu waar je zit met huisvesting en werkruimte.
We zijn trots op je dat je geniet van je werk met deze kinderen. Fijn dat je in de weekenden veel van het land kunt zien en z'n bevolking. Groet en kus van ons. -
24 Oktober 2016 - 19:27
Florianne:
Lieve zus,
Super goed om te lezen dat je het nog steeds zo naar je zin hebt! Heb afgelopen weekend de foto's van Fokke en Ria bekeken, dus heb ook een beetje een beeld van het land, je werk en huisje. De weekendjes weg en activiteiten die je doet klinken super tof. Kan niet wachten tot het begin december zelf allemaal te zien! Blijf enorm genieten van alles wat je meemaakt elke dag!
Dikke knuffel voor jou! -
24 Oktober 2016 - 21:06
Jan & Tineke.:
Wat leuk om te lezen dat je het zo leuk en goed hebt en ook veel te zien krijgt. We hoorden al van je ouders dat ze een mooie rondreis hebben gemaakt en jou hebben ontmoet hoe je daar werkt en woont.
We hebben op de telefoon ook veel leuke foto,s voorbij zien komen!!!
Geniet er verder van en groetjes van ons uit Ermelo.
ps. Met Stephan gaat het de goede kant op, en is sinds het weekend thuis, en vandaar uit moet hij verder revalideren. -
24 Oktober 2016 - 22:17
Winanda:
Ha die Eveline,
Bedankt weer voor je verslag. Hoe heerlijk moet het zijn dat het werk wat je nu doet in een vreemd land je zo vreselijk boeit. Geniet daar van en sla het goed op in je "interne geheugen"!
Ik heb er wel een beeld bij maar over 2 weken komen je ouders hier eten en dan ga ik werkelijk zien hoe je werkt en woont.
Meid geniet de paar maanden die je nog resten daar, een ervaring die je je hele leven meedraagt.
Liefs
Winanda (Pierre natuurlijk ook hoor)
-
03 November 2016 - 21:18
Henk Seldenrust:
Hadie Eveline,
Fantastisch zeg, .......wat je daar in Sri Lanka beleeft. Prachtig om je reisverhalen te lezen en te horen, dat je nog steeds volop geniet van je avontuur. Van Fokke en Ria kregen we natuurlijk ook een mondeling verslag en ze waren onder de indruk van de natuur en cultuur daar. Je raakt al aardig ingeburgerd en misschien ga je het land en de mensen ook wel missen. Geniet daarom maar volop van de komende weken en houdt ons op de hoogte van je "wel en wee". Bedankt trouwens voor de kaart, die we van je kregen. Je hebt inmiddels al heel wat van het land kunnen zien. We zijn trots op je, dat je dit werk doet in een vreemd en ver land...............
Met lieve groeten,
Joke en Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
